Borobudur, Prambanan

Świtkiem koło 10.00, tuż po śniadanku (zestaw obowiązkowy nr 3 – czyli omlet i tosty) pod hotel podjeżdża umówiony busik, który zawiezie nas do dwóch świątyń, zajmujących czołowe miejsca na liście zabytków architekto­nicz­nych Indo­nezji – Borobudur i Prambanan. Na pierwszy ogień idzie Candi Prambanan, położona na obrzeżach Yogya­karty. Jest to hinduistyczny kompleks sakralny, przypominający w mikroskali kambodżański Angkor Wat. Zwiedzamy go w skraj­nym ukropie, ukrywając się przed palącym słońcem. Budowle przemawiają do nas – profanów setkami wież, posągów, płas­ko­rzeźb, kunsztownych detali architektonicznych. Wszystko to powstało w IX wieku w ofierze najświęt­szej trójcy hin­duizmu, czyli Brahmie, Wisznu i Sziwie. Ówcześni budowniczowie wznosili je składając w całość gigan­tycz­ną ukła­dankę, którą w jednym kawałku utrzymywała wyłącznie siła grawitacji. Częste trzęsienia ziemi obróciły wniwecz ich arcydzieła. Prambanan to drugi po kambodżańskim Angkor Wat poznany przeze mnie pomnik wyrafinowanej kultury ludów Wschodu, zbudowany w czasach, kiedy nasi praprzodkowie w środkowej Europie uganiali się z dzidami po leś­nych ostępach.

Orzeźwieni nieco naprędce zakupionym kokosem wracamy busem do Yogyakarty po kilka osób które będą nam to­wa­rzyszyć w wyprawie do Borobudur. Przewodniczka i kierowca nie mogą odnaleźć właściwego hotelu i przez dłuższą chwilę po zaniedbanych uliczkach Yogya. Zabieramy na pokład dwie sympatyczne pielęgniareczki z Wirginii i ruszamy w stronę świątyni. Borobudur jest położony ok. 40 km od miasta, co przy indonezyjskich standardach oznacza ok. 1,5 godziny nieprzerwanej podróży. Ruch na drogach jest tu równie nieuczesany, co w innych państwach regionu. Prawie nie ma drogowskazów, nie zawsze działa nawigacja. Niemal każde skrzyżowanie przyprawia o zawrót głowy. Kto ma pierwszeństwo? Czy ktoś w ogóle zatrzymuje się przy znaku stop? Kto zaprząta sobie głowę takimi szczegółami, jak wskazania sygnalizacji świetlnej? Nikt tu nie ma czasu na takie fanaberie! Łapka na klakson i do przodu! Możesz nie mieć świateł, czy zderzaków i dasz radę. Jeśli jednak straciłeś klakson – twoje auto w ogóle nie nadaje się do dalszej jazdy! Po kilku dniach obserwacji lokalnych obyczajów drogowych nasi azjatyccy nowicjusze, czyli Krisss i Fiodor uradzili, że kokosowym interesem w Republik Indonesia byłby... serwis klaksonów. A najgorszym? Sieć solariów... :)

Wyjeżdżamy powoli z Yogya zaklinając posępniejące niebo. Indonezyjscy bogowie najwyraźniej nie rozumieją, o co nam chodzi, bo po paru kwadransach zaczyna rzęsiście padać. Prosimy przewodniczkę o jakieś płaszcze przeciw­desz­czowe. Jeden postój przy sklepie i cała wycieczka zwiedza Candi Borobudur w pięknych, niebieskich „elephan­tach”. Sama świątynia to największy buddyjski obiekt sakralny na świecie. Ma postać rozległej piramidy z ośmioma ta­ra­sami, na których pracowite małe rączki umieściły tysiące kamiennych płaskorzeźb, obrazujących scenki religijne i sym­bole buddyjskiej kosmologii. Na trzech najwyższych tarasach w ażurowych „dzwonach” (bardziej fachowo – w da­go­bach) ukryto 72 posągi Buddy. Całość mierzy sobie ponad 35 m wysokości. Bliskie sąsiedztwo Borobudur i Pram­ba­nan stanowi ciekawy przykład harmonijnego współistnienia, a może i swoistej rywalizacji wyznawców obu religii. Świą­tynie zbudowano bowiem w podobnym czasie, w stosunkowo nie­wiel­kiej odległości od siebie. Pokonujemy w rzed­nącym deszczu kolejne tarasy, potem konsumujemy zasłużony obiadek i wracamy do hotelu. Na miejscu do­bi­ja­my targu z recepcjonistą w sprawie wycieczki na położone we wschodniej części Jawy wulkany Bromo i Ijen, a potem uderzamy w miasto na krótkie zakupy.

Komentarze (0)