Słoneczko pali na wyspie Bali

Na dziś nie mamy specjalnie ambitnych planów – tyle, co wstać, zjeść, odwiedzić plażę i czekać na towarzyszy ze zgru­po­wania „Satanisław”. Pogoda sprzyja naszym zamiarom. Od rana świeci piękne słoneczko, więc po śniadaniu ru­sza­my rączym truchtem na plażę. W tym miejscu kończy się grupowa solidarność. Wśród nas pojawiają się tacy, którzy zmykają przed słońcem pod plażowy parasol, dodatkowo dekując leżaki pod drzewkiem. Inni smarują swoje bla­de ciels­ka kremikami (albo i nie), po czym pławią się w turkusowym oceanie i zażywają słonecznych kąpieli. Czas mija szybko, pogoda wyraźnie się psuje, co sprawia, że uciekamy z plaży na przedłużoną popołudniową sjestę. Pod wie­czór wędrujemy do gościnnej „Mama Putu”, by po drodze stwierdzić, że coś niedobrego dzieje się z naszym Fio­dor­kiem. Spieczona na słońcu skóra daje mu się mocno we znaki, a złe samopoczucie i dreszcze dopełniają całości ob­ra­zu. Wygląda to na udar słoneczny. Obolały Fiodor czym prędzej wraca do pokoju, a my kręcimy się jeszcze po okolicy, od­bie­ra­jąc pranie i po­szu­kując kremów po opalaniu. Resztę wieczoru spędzamy w knajpce nad brzegiem morza, w któ­rej sączymy zimne piwko, nad­rabiamy zaległości korespondencyjne i próbujemy bezskutecznie nawązać kontakt netowy z resztą ekipy, która powinna już dotrzeć (lecz wciąż nie dotarła!) do Sanur.

Z dostępem do netu w Indonezji jest zdecydowanie gorzej, niż w innych krajach południowo – wschodniej Azji. Nie wszędzie można skorzystać z nieodpłatnych stanowisk dostępowych, za to dość często restauracje, bary czy hotele udostępniają wi-fi z baaardzo cieniutkim transferem.

Komentarze (0)