Bali to, czy bangla - desz?

„A po nocy przychodzi dzień... A po burzy spokój...” Tiaaa... Niestety chyba tylko w piosence Budki Suflera! W balijskim realu wygląda to zupełnie inaczej. Leje rano, w południe i wieczorem. Ko­lejny deszczowy dzień odbiera wszelką motywację do zwie­dzania bliższej, czy dalszej oko­li­cy. Spacerujemy bez kon­kretnego celu po mieście, odwiedzamy McDonald'sa, cen­trum handlowe z pamiątkami, prze­ko­nujemy się, czemu służą tak wysokie chodniki, wystające na 40-50 cm ponad poziom jezdni. Zdrowy, przeciętnie spraw­ny człowiek porusza się po nich z najwyższą trudnością, po­nieważ co chwilę prze­ci­nają je niżej położone dojazdy do posesji. Nie ma szans na to, by pro­wa­dzić po nich wózek, czy jechać rowerem, bo nikt nie pomyślał o odpowiednio wyprofilowanych pod­jazdach. Inwalidzi, osoby starsze, czy znie­do­łęż­nia­łe nie mają szans na takim torze przeszkód. A jednak jest coś, co daje tym hardkorowym trotuarom prze­wa­gę nad na­szymi deptakami dla mięczaków. Kiedy leje monsu­nowy deszcz i ulice zamieniają się w rwące rzeki, piesi mogą po­ruszać się po chod­ni­kach względnie bezpiecznie, bez ryzyka kąpieli w brudnej desz­czówce.

Komentarze (0)